Dit nooit meer..

Ik weet nog dat ik regelmatig in de bevriesstand (druk lijken, maar helemaal niets aan het doen door een error in mijn hoofd) en met gespannen schouders achter mijn computer zat.

En niet per se omdat het zo druk was (dat was het namelijk wel), maar omdat ik totaal niet gestructureerd bezig was, dingen vergat, mezelf constant op mijn kop gaf hierom. Collega’s kunnen het, waarom kan ik dat dan niet? Mijn collega’s paste veel beter hier, dacht ik. “Waarom zit ik hier? Wat doe ik hier?” en: “Straks komt mijn collega erachter dat ik de helft (wat ik altijd overdreef) fout doe.”

Het was een patroon waar ik in zat, en die ik niet durfde toe te geven. Want ja.. dan moest ik toegeven dat ik “het allemaal niet kon”, want  “dit moet je toch kunnen?”

Ik weet ook nog dat ik op mijn werk in een werkoverleg zat en 4x dezelfde vraag stelde (met tussenpozen van 10 seconden).. VIER keer.
En niet omdat iets me niet duidelijk was en dat mensen maar geen duidelijk antwoord gaven. Nee.. omdat de informatie gewoon NIET te verwerken was in mijn hoofd. Vooral bij de 4^e keer keken mijn collega’s me aan op zo’n manier van: “Anke… wat IS dit!?”

Hoofd vol watten

Het werd me steeds duidelijker dat het niet goed met me ging.  

Dat ik misschien niet op de goede plek zat, dat ik dacht niet goed genoeg was, maar vooral dat ik niet wist hoe ik uit de vicieuze cirkel moest komen.

Het leek of ik alles in een waas zag en mijn hoofd voelde alsof er watten in zaten.

Ik ging moe naar bed, ik stond moe op, ik huilde bijna iedere dag en het was een cirkel waarin ik zelf niet uitkwam. Ik was ook bang dat dit voor mij niet mogelijk zou zijn om uit deze cirkel te komen. En dat ik hier voor altijd in zou blijven.

In dat punt had ik alleen geen gelijk, ik kwam er namelijk op ten duur wel uit! Ik werd steeds een stukje fitter, levendiger, zelfverzekerder. En dat allemaal door hulp van anderen.

Nooit meer wil ik overspannen zijn.. nou ja, wie wel?

Daarom raakt het me nu ik steeds meer vrouwen spreek die overspannen of burn-out zijn.
Hoe zij worstelen met hun vermoeidheid, met negatieve gedachten, emoties die steeds weer omhoog komen..

En het raakt me op een zeer positieve manier als ik ze zie groeien in (zelf)vertrouwen en energie! Ik zal je zeggen, dan groei ik ook weer een beetje!

Vertrouw..

Als je dit allemaal herkent terwijl je dit leest, weet dan dat je hieruit kunt komen. Vertrouw erop dat het goed komt.

Dat het tijd kost is een gegeven, maar weet dat het alleen maar langer duurt als je het op deze manier blijft volhouden. Het gaat sneller als je durft toe te geven dat het niet goed met je gaat.

Weet dat je niet alleen bent, omdat er ALTIJD iemand voor je is die jou kan helpen. Je hoeft het niet alleen te doen. Dat wordt van NIEMAND verwacht, behalve misschien een beetje van jezelf.

Als je dit loslaat gaat het balletje rollen en neem je steeds weer een klein stapje richting het leven dat je ECHT graag zou willen.

Als je dan maanden of jaren later terugkijkt naar de dag dat je voor jezelf koos, kun je trots zijn dat je die stap toen had genomen.

Dit is wat er vandaag op mijn hart lag en wat ik je graag wilde vertellen.

Ervaar jij (tekenen van) overspannenheid of Burn-out? En hoe ga jij hiermee om?